Tereny w górnym biegu rzeki Narwi były zasiedlone już w czasach rzymski. Najstarsze trwałe osadnictwo sięga XV wieku. Krzyżowały się to wpływy polsko - rusko - litewskie. Wraz z rozwojem osadnictwa do Jałówki przybywali Żydzi, rzemieślnicy pochodzenia polskiego, a także szlachta polska z polską służbą. Jałówka w XVI w. leżała na trasie podróży władców. W 1545 r. Zygmunt II August na mocy Prawa Brandenburskiego nadał Jałówce prawa miejskie. Po jego śmierci, jako ostatniego z Jagiellonów, dobra jałowskie przeszły na własność państwa polskiego i powstały starostwa. /na podstawie: Zapiski z ginącego świata, Białystok 2006/
W odnowionym parku w Jałówce, który w okresie jej największej świetności był rynkiem, stoi pomnik Zygmunta II Augusta. Przy okazji robót rewitalizacyjnych parku wykopano 116 obiektów w tym jedna moneta z okresu wpływów rzymskich z II wieku.
Kościół Przemienienia Pańskiego w Jałówce zaczęto budować w 1859 roku. Budowę przerwano na rozkaz władz carskich, za udział miejscowej ludności w powstaniu styczniowym. Budowę ukończono jako cerkiew. W 1921 r. świątynię zwrócono katolikom. Więcej na Wikipedii i na stronie archibald.pl
Stary cmentarz parafialny położony jest w lesie, na końcu wsi, niedaleko nieczynnego przejścia granicznego z Białorusią. Wśród grobów najstarsze z lat 1920., z prostymi drewnianymi krzyżami - groby pensjonariuszy niedalekiego DPS i grób z nazwiskiem Bohatyrowicz, o którym w jednym z przewodników napisano, że to przodkowie "tych" Bohatyrowiczów z powieści Orzeszkowej. Nazwisko Bohatyrowicz było popularne tutaj i za miedzą, więc niekoniecznie to prawda, ale kto wie.
Budowę kościoła św. Antoniego Padewskiego rozpoczęto w 1910 r. "Świątynia miała układ trójnawowy. Zbudowano ją z
żółtej cegły na planie krzyża, w fasadzie dominowała wysunięta ku przodowi
wieża. W wieży znajdował się ostrołukowy portal, ozdabiający wejście do
kościoła, nad nim okno witrażowe w kształcie rozety, wyżej okno ostrołukowe, a
jeszcze wyżej trzy małe okienka. Wieża zwieńczona była strzelistym dachem
iglicowym. Elewacje boczne wsparte szkarpami (dość masywne przypory odchodzące
prostopadle na zewnątrz od ściany budynku, pełniły funkcję konstrukcyjną).
Prezbiterium było niższe od bryły świątyni, po obu bokach znajdowały się
zakrystie. Wnętrze świątyni było dość masywne, o sklepieniu krzyżowo-żebrowym,
wspartym na filarach." /więcej w Kurierze Porannym/
Komentarze
Prześlij komentarz